Μέσα στα μεσάνυχτα, ο πολυέλαιος της Πούλιας καταμεσής του ουράνιου θόλου, τρεμόφεγγε πάνω από το δρόμο κάποιου μοναχικού περιβολιού όπου δυο μάτια δίναν την εντύπωση πως δεν κοιτούσαν παρά εσένα. Αχ! μην ήταν κάτι παραπάνω από εντύπωση; Το όμορφό της σκεφτικό κεφάλι μέσα στο μούχρωμα της άλλης συνοδείας - ω, πόσο λίγα είχε να θυμηθεί απ' όσα γίνηκαν στ' αλήθεια, ενώ σφυροκοπάνε ακόμα μέσα στην καρδιά όλα εκείνα που θα έπρεπε να είχαν γίνει...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου