Σαλώμη

   Η ομορφιά μου κάνει τους άντρες να υπνοβατούν, και η γοητεία της φωνής μου τους αποσπά από τα όνειρά τους. Οι εκλεκτές τους με μισούν, χωρίς να ξέρουν αν υπάρχω, επειδή, μέσα στα ερωτόλογά τους με τις αόριστες λέξεις, η εικόνα μου μπερδεύει τις φράσεις τους, και με νιώθουν να περνώ, όμοια με τραγούδι σειρήνας, μέσα στη λήθη της φωνής τους και το χαλάρωμα των μπράτσων και των χεριών, που αγκαλιάζουν ή σφίγγουν. Είμαι το άρωμα που, μόλις το ονειρευτούν, κυκλώνει μ' ένα φωτοστέφανο τη φαντασία τους, και ποτέ δεν θα μπορέσουν να χαϊδέψουν τη σύζυγο, ή τη μνηστή, ή ακόμα και την αδελφή, αφού θα θυμούνται πως εγώ είμαι η πριγκίπισσα που κάποτε υπήρξε γι' αυτούς ολόκληρη η ζωή. [...]

   Τους σκλάβους τους σέρνω από τα μάτια αν με κοιτάξουν έστω και λίγο. Περνάω ανάμεσα στις παρατάξεις των στρατιωτών και τους νιώθω να αναρριγούν σαν φύλλα στον άνεμο. Από 'δω και μπρος θα θυμούνται αυτή τη στιγμή σαν βαριά κατάρα, και θα ξυπνούν μέσα στις ατέλειωτες νύχτες του καλοκαιριού, τότε που ο ιδρώτας μπαίνει ως μέσα στην ψυχή, τρομοκρατημένοι από τη μοιραία και πάντα ζωντανή ανάμνηση της κατατομής μου που μόλις και διέκριναν, της χαμένης ματιάς μου, του σχήματος των κατάμαυρων φρυδιών μου πάνω στο λαμπερό μελαψό δέρμα του μετώπου μου που είναι στεφανωμένο από σκιές. 

   Οι σκλάβες με ζηλεύουν μ' αγάπη, και καθεμιά τους ονειρεύεται, ολομόναχη στο κρεβάτι της, χωρίς άλλο κορμί, με ποιον τρόπο τα μάτια της θα μπορούσαν να κάνουν τα σκυλιά να ερωτοτροπούν και οι κινήσεις της τα άλογα να χλιμιντρίζουν, τις ατέλειωτες νύχτες που νιώθουν την παρθενιά τους μέσα στα σπλάχνα τους.

   Οι γάτες τρίβονται στα πόδια μου και νιώθουν τίγρεις μέχρι κάτω στ' αχαμνά τους. Τα πουλιά παύουν να κελαϊδούν στο πέρασμά μου, και τα ρόδα με το μακρύ κοτσάνι μού χαϊδεύουν το πρόσωπο, γιατί είμαι αυτή που όλοι μεριάζουν να διαβώ.